It's been a while

Zo, dat was een tijd terug dat ik mijn laatste blog schreef! Mijn excuses voor het ongemak, maar ik ben hier (gelukkig) erg druk en bezig!

Wat heb ik hier gedaan de afgelopen tijd in mijn vrije tijd?

Ik heb zoveel gedaan in mijn vrije tijd dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. Ik ben naar een aantal paleizen geweest in Seoul (er zijn er 5). Erg mooi om te zien, maar ze lijken allemaal erg op elkaar. Ook ben ik naar een oud fort geweest in Suwon, dit ligt even buiten Seoul.
Ik ben naar een aantal sportwedstrijden geweest. Ik ben naar een honkbal wedstrijd en een voetbal wedstrijd. Dit was erg leuk om te zien. Het grootste verschil tussen het publiek hier en in Europa is dat ze hier mensen hebben die het publiek opzwepen. Ze regisseren als het waren alle support voor hun team. Alle Koreanen doen hier braaf aan mee. Het resultaat is dan dat een half stadion tegelijkertijd een liedje, gecombineerd met bewegingen doet. En dit ziet er strak en geolied uit, erg indrukwekkend.
Ik heb nog een attractiepark aangedaan genaamd Everland. Dit was erg leuk, maar ook hier waren de rijen onnodig lang (Zie mijn uitleg over Lotte world in mijn vorige blog).

Een paar weken terug ben ik een weekend naar een temple stay gegaan. Dit was een bijzondere ervaring. We begonnen op zaterdag middag waar we uitleg kregen over de Boeddhistische gebruiken en gewoonten en we kregen een rondleiding over het terrein. ’s Avonds hebben we een mandala gemaakt van gekleurd zout. Het idee was om je gedachten leeg te maken door alleen te denken aan ‘Ik pak het zout op’ en ‘ik leg het zout neer’. Onder begeleiding van rustgevende Boeddhistische muziek hebben we een uur gewerkt aan de zout mandala. Om eerlijk te zijn is het erg moeilijk om je hoofd leeg te maken van andere gedachten. Dit is voor Boeddhisten een traject dat een leven lang duurt om ‘verlichting’ te behalen. En toen kwam het tweede punt, hoe ga je de mandala meenemen zonder dat al het zout van je blad afvalt? Het antwoord is simpel, dat lukt je niet. Het idee van de zout mandala is te vergelijken met het leven. Je kunt ergens heel veel tijd en energie in steken, in mijn geval een uur werk, dat in slecht enkele seconden weer verdwijnt. Het leven is net zo vergankelijk als de zout mandala. In een oogwenk kan het voorbij zijn. Dit was voor mij een van de bijzonderste ervaringen die ik hier heb meegemaakt. Hier vertelde ze ook dat de monniken en nonnen nooit een kaars uitblazen, maar met deze met een enkele handbeweging uit waaien. Ook dit symboliseert de vergankelijkheid van het leven.

Na het maken van de mandala was het negen uur. Er werd ons verteld dat het verstandig was om naar bed te gaan omdat we de volgende ochtend om 4 uur zouden opstaan om het ochtendgebed bij te wonen. Dit lukte niet helemaal omdat mijn buren vrij luidruchtig waren. Maar het ochtend gebed de volgende dag was zeker de moeite waard voor het vroege opstaan. Na het ochtendgebed zijn we thee wezen drinken met het hoofd van het klooster. Het was een bijzondere vrouw die ons uitlegde hoe de thee ceremonie werkte.
Na de thee ceremonie hebben we een papieren lotusbloem gemaakt van papier.
Hierna zat de temple stay er alweer op. Het was een bijzonder ervaring om mee te maken.

De andere weekenden zijn we Seoel verder wezen bekijken. We zijn naar musea gegaan en we hebben een ‘Folk village’, een wijk met traditionele huizen, bezocht. Een van mijn ervaringen was ook het eten van een ‘levende octopus’. Het klinkt vrij gruwelijk en dat is het eigenlijk ook. Je gaat namelijk naar de vis markt en daar koop je een levende octopus. Deze neem je mee naar een restaurant en deze bereiden de octopus tegen een kleine vergoeding voor je. De octopus wordt letterlijk levend in stukjes gehakt en aan je gepresenteerd. Tegen de tijd dat je de octopus eet is hij dood, maar de tentakels zijn nog steeds aan het bewegen. Erg bijzonder! Er werd ons zelfs verteld dat we goed moesten kouwen want de zuignappen van de octopus werken ook nog steeds. In een heel enkel geval kan dit leiden tot verstikking omdat het stukje octopus zich vastzuigt in je luchtpijp. Ik heb dan ook gekauwd totdat er geen zuignap meer heel was.
Afgelopen weekend ben ik naar een aquarium geweest, de Myongdong Cathedral en het lantern festival. Ook zijn we zaterdag naar de DMZ geweest, maar dat is zo bijzonder dat ik daar een speciale blog over ga schrijven.
Het aquarium was erg mooi, maar de bakken waren soms wel erg klein voor de vissen naar mijn idee. De Myongdong cathedral was erg mooi, dit is Zuid-Korea’s eerste kathedraal en hij ziet er erg westers uit. Maar je zou niet zeggen dat hij al ruim 100 jaar oud is, hij ziet er namelijk piekfijn uit! ’s Avonds zijn we naar het lantern festival geweest waar verschillende kunstenaars hun immense lantaarns tentoonstellen in de Cheon-gye-Cheon rivier.


Hoe gaat het op school?

Vlak na mijn laatste blog had ik ‘midterms’ hier op de universiteit. Dit zijn een soort tussenexamens waarvoor je een bepaald aantal punten kunt scoren. Om een compleet beeld te geven zal ik het wat gedetailleerder uitleggen.

In Korea loopt het semester van 1 september tot 18 december. Tijdens het semester volg je verschillende vakken die op gezette dagen plaats vinden. Aan het einde van het semester krijg je een cijfer voor je hele vak. Dit cijfer bestaat uit de punten die je hebt gescoord voor je midterm, je final exam en de assignments (schriftelijke opdrachten), maar ook scoor je punten door het aanwezig zijn bij lessen (dit is hier verplicht) en je houding in de klas. Soms krijg je zelf punten voor het inleveren van huiswerk. Dat het aanwezig zijn tijdens lessen zo ‘verplicht’ is was een schok voor veel exchange students, omdat we in Europa gewend zijn dat dit je eigen verantwoordelijkheid is of je vakken wel of niet fysiek volgt.

De lessen zelf zijn goed te vergelijken met de lessen die we volgen in Nederland. Maar nu is alles in het Engels en hebben de meeste docenten een verschrikkelijk Koreaans accent, waardoor niet altijd alles goed te volgen is.

Desalniettemin zijn mijn midterms erg goed verlopen, ik heb het volgende gescoord:
Nursing research: 93,3%
Geriatric nursing: 85%
Korean Language 93,2%

Vorige week was het een speciale week voor de department of Nursing. We hadden een zogenoemde ‘Nightingale converence’. Voor de mensen die de naam Nightingale niks zegt, Florence Nightingale wordt gezien als de foundingmother van het moderne verpleegkunde. Zij was de eerste verpleegkundige die wetenschappelijk onderzoek deed voor verpleegkundige doeleinde. Vandaar dat Florence Nightingale een belangrijk persoon is binnen het verpleegkundig beroep wereldwijd.
De meerdaagse conferentie was erg speciaal om mee te maken. Op dinsdag werden alle 2e jaars verpleegkunde studenten in verpleegkunde uniform voorgedragen en hebben ze de Nightingale Oath (verpleegkunde eed) afgelegd, omdat zij in het volgende semester in de gezondheidszorg gaan stage lopen. Alle andere studenten van de verschillende jaren hadden binnen deze ceremonie hun eigen taak. Zo organiseerde de 3e jaars de ceremonie, en zongen de 1e en 4e jaars meerdere liederen voor de aanwezigen.

Op woensdag was er de presentatie dag. De 4e jaars studenten presenteerde hier hun thesis en de 3e jaars studenten vertelde over hun buitenland ervaringen omdat een aantal van hen op summerschool zijn geweest. Ik heb dan ook 7 van de Koreaanse studenten in Nederland leren kennen. Ook ik heb hier een presentatie gegeven over de Hogeschool van Utrecht en mijn ervaringen in Korea. Omdat ik de klas Korean language volg leek het mij leuk om in het Koreaans te starten met mijn presentatie. Dit was een schot in de roos want het weerklonk in de zaal van de ‘Oh’s’ en ‘Ah’s’. Ook de foto van mijn Hanyang poster (zie foto facebook) was een schot in de roos.

Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin op school en het idee dat het over 5 weken alweer voorbij is, is erg vervelend. Maar Ik ga de komende weken dan ook extra genieten!

Mijn ‘Koreaanse’ ervaringen.

Korea blijft me verbazen. Iedereen zit hier zo in zijn mobiel. Als je over straat loopt kom je om de haverklap mensen tegen die letterlijk in hun mobiel zitten. Ze kijken dan ook niet op of om als ze tegen je aanlopen. Ook in de metro zit letterlijk iedereen op zijn mobiel spelletjes te spelen, series te kijken of te chatten. Ik dacht dat we in Nederland erg waren, maar dit is wel een flink stuk erger. Geen wonder dat hier het hoogste aantal game verslaafde woont.
Ook kan ik me erg irriteren tijdens de metro rit dat mensen zich in en uit de metro duwen zonder iets te zeggen. Ik begreep van mijn Koreaanse vrienden dat zij dit ook als erg vervelend zien.

Gelukkig kunnen ze ook heel vriendelijk en sociaal zijn, als ze zien dat je samen bent met vrienden in de metro en je wilt ergens zitten. Dan schuiven ze graag een plekje op zodat je naast elkaar kunt zitten. Ook gaat het vragen naar de weg erg goed. Iedereen, zeker de jongere generatie wil je graag helpen bij het vinden van de weg binnen deze grote miljoenen stad.

Een andere ervaring die ik hier nu erg heb is het spreken en schrijven in Engels. Het voelt erg onnatuurlijk om weer Nederlands te schrijven. Dus mocht je spellingfouten of een vreemde zinsbouw tegenkomen, sorry, mijn Engels is momenteel beter. Ik droom en denk zelfs in het Engels en het is voor mij zo natuurlijk dat ik zelfs met Nederlanders Engels praat. Om vervolgens aan het einde van het gesprek te zeggen, ‘we hadden dit ook in het Nederland kunnen doen’.


Ik hoop dat jullie weer van mijn verhaal en ervaringen hebben kunnen genieten. Houd mijn Blog goed in de gaten want ik zal ook nog een stuk schrijven speciaal over mijn DMZ (Demilitarised Zone) en JSA (Joint Security Area) ervaring.

Lieve groet,
Sander de Haan